Innerlijke ruimte en ouderschap

Rijdend door het Engelse landschap.

Achterin de auto mijn zoons, wie ik zo liefheb.

Ze zijn het rijden zat, zo begrijpelijk na al die uren. Elkaar pesten, moe, geen gemak meer,

’papa papa papa papa’, ‘ik wil eruit!’,

‘papa papa auto nu stoppen, wil niet meer!’.

Aaarrggghhhhh, dat is nu net wat ik niet kan gebruiken. ‘We zijn bijna bij het hostel jongens’.

Maar dat accepteren ze niet en hun expressie van

NEE en STOP wordt intenser.

Het weerbericht in de auto is code rood en zeer stormachtig. Zelf heb ik ook geen zin meer, maar tja…. slapen in de natte velden wordt het ook niet. Het liefhebben zakt naar de achtergrond en het enige dat opkomt is ‘NU EVEN NIET!’. Ik voel mijn nek- en schouderspieren aanspannen Mijn innerlijke ruimte verkleint zich tot het nulpunt. Voel me zwaar overprikkeld, het is me teveel en ik wil weg. Ik zet de auto aan de kant. Machteloos.

Ik denk aan de lessen die ik geleerd heb en hoe lastig die in de praktijk kunnen zijn. Temidden van de storm voel ik mijn ademhaling gaan,

ik blijf er even bij aanwezig….er is contact…er verandert iets. Een heel kort moment van bezinning…...wat past hier nu? Ik maak contact met mijn zoons, erken hun auto-rij-frustratie,

vraag ze wat ze willen doen en leg ze uit dat we er bijna zijn. ‘Luisterboek luisteren papa!’ Ik zet het luisterboek aan. Even stilstaan en werkelijk contact maken.

De situatie verandert drastisch. Samen rijden we nog een paar minuten door het prachtige landschap. Ik denk: Zoons, dank jullie wel wederom voor deze wijze les. En ik maak een denkbeeldige buiging. Mijn spanning zakt weg, een innerlijke glimlach komt op. In de auto is het windstil en zacht en ik voel me weer open gaan. Open voor dat wat zich aandient in het volgende moment…

Op het rustpunt van het rad van de wereld, daar wordt de dans gedanst - T.S. Elliot